اصول فلسفه حق

برگردان از حمید مصیبی https://files.virgool.io/upload/users/1092067/posts/z1dri19aapqg/audio/z1dri19aapqg-hdvo.mp3 بند 25 منظور از امرِ ذهنی، هنگامی‌که از اراده سخن می‌گوییم، جنبهِ خودآگاهِ اراده یا تفرّدِ آن است که با مفهومِ اراده که به‌نحو فی‌نفسه وجود دارد، مغایر است. بنابراین منظور از ذهنیتِ اراده موارد زیر است: الف) صرفِ صورت، یا وحدتِ مطلقِ خودآگاهی با خود. در این وحدت، خودآگاهی، به‌منزلهِ «من»=«من»، تماماً باطنی است و به‌نحوی مجرّد به خود تکیّه دارد. این، صرفِ یقین از خویشتن است، به‌منزله چیزی مغایر با حقیقت و…

مترجم حمید مصیبی https://files.virgool.io/upload/users/1092067/posts/kgfzuazm4nai/audio/kgfzuazm4nai-fwlc.mp3 بند 23 تنها در این آزادی است که اراده، به‌طور کامل، با خود است، چرا که آن به غیر از خود، معطوف به هیچ چیز دیگری نیست، و بنابراین هر رابطه‌ای که حاکی از وابستگی به چیزِ دیگری غیر از خود باشد، منحل شده است. – آن اراده، صادق و حقیقی است، و یا به عبارت دیگر، مصداق و حقیقتِ است، چرا که تعیّن اراده در این است که در موجودیتِ خود – یعنی، به‌منزله چیزی که در تقابل با خودِ اراده قرار دارد – همان چیزی باشد که بنا به…

مترجم حمید مصیبی https://files.virgool.io/upload/users/1092067/posts/zagnmv1xs6xg/audio/zagnmv1xs6xg-stut.mp3 بند 19 مطالبه تهذیبِ محرک‌ها در این تصورِ کلی ریشه دارد که محرک‌ها باید از صورتِ بی‌واسطه و غریزی که به‌منزله یک تعیّنِ طبیعی از آن برخوردارند، و از هرگونه محتوایی که ذهنی و احتمالی باشد، خلاص و به ذاتِ حقیقی‌شان بازگردانده شوند. حقیقتی که در پس این مطالبهِ نامعیّن قرار دارد، آن است که محرک‌ها باید در مقامِ تعیّناتِ اراده در درونِ یک نظامِ عقلانی باشند؛ درکِ محرک‌ها بدین طریق،…

مترجم حمید مصیبی https://files.virgool.io/upload/users/1092067/posts/tqxkhfxx0j9d/audio/tqxkhfxx0j9d-elzr.mp3 بند 17 آن تناقضی که استبداد است (به بند 15 بنگرید)، به‌منزله جدالی میانِ محرک‌ها و عواطف تظاهر می‌یابد که ارضای هر کدام از آن‌ها مستلزمِ انقیاد و یا فداساختن دیگری است، و به همین ترتیب تا آخر؛ و از آن‌جا که محرک چیزی بیش از یک مسیرِ مستقیم به سوی تعیّنِ خود نیست، و بنابراین، هیچ مقیاس و معیاری درون خود ندارد، تعیینِ این مسأله که کدام محرک باید فدا و یا مقیَّد شود، بسته به…

ترجمه از حمید مصیبی https://files.virgool.io/upload/users/1092067/posts/kdxxjfgkjv5h/audio/kdxxjfgkjv5h-p86w.mp3 بند 14 ارادهِ متناهی، صرفاً با عطف به صورتش، «منِ» نامتناهی است که در خود تأمل می‌کند و با خود است (به بند 5 بنگرید). چنین اراده‌ای بر فرازِ محتوایش، یعنی محرک‌های متمایزش، و همچنین، بر فرازِ شیوه‌های منحصربه‌فردی که این محتویات فعلیت می‌یابند و ارضاء می‌شوند، می‌ایستد. در عین حال، این اراده، از آن‌جا که تنها به‌نحوِ صوری نامتناهی است، به این محتوی (که به منزله…